Zawsze lubiłam początek roku szkolnego: zapach nowych książek i zeszytów, kredki zatemperowane na ostro, czysty tornister (dla młodszych czytelników informacja: to taki oldschulowy plecak). Ale początek roku szkolnego Anno Domini 2019 już na zawsze zapisze się w mojej pamięci jako ten, w którym dostałam do dyspozycji świeżo wyremontowaną salę lekcyjną z przeznaczeniem na angielski dla maluszków. „Moja, moja ci ona jest!” – cieszę się jak dziecko.

Christmas in September! Boże Narodzenie we wrześniu. Koniec targania tobołów po siedmiu salach i pudeł z materiałami przechowywanych w trzech różnych miejscach. Koniec ze zdejmowaniem pomocy z jednej tablicy, pakowaniem się, bieganiem do kolejnej klasy, by za pięć minut rozwieszać pomoce na kolejnej tablicy.  John the Lackland (Jan Bez Ziemi), jak czasami siebie żartobliwie nazywałam, nareszcie dostał ziemię na własność!

Cieszę się jak dziecko i absolutnie nic mi tej radości nie zmąci. Ani fakt, że remont jest ukończony w 95% – jedna ze ścian jest niepomalowana, bo okazało się, że kawałek ściany wymaga gruntownego skucia i otynkowania, na co już nie starczyło ani fachowej ręki do pracy, ani czasu (malowanie zostało ukończone na cztery dni przed pierwszym dzwonkiem), ani pieniędzy.

Ponieważ ściany jeszcze dobrze nie wyschły, nie powinnam była nawet próbować naklejać na nie dekoracji, no ale ponieważ cierpliwość nie należy do moich cnót i bardzo mi zależało, żeby już 2 września sala wywołała efekt Wow! zostałam pokarana i … zamówienie na London Landmarks Wall Decor będzie musiało zostać ponowione na pewnym chińskim portalu zakupowym. A trzeba było odczekać, jak napisane w instrukcji 4-5 tygodni po pomalowaniu ściany, to by się przykleiła…😥

Póki co drugą część tej ogromnej ściany zdobi typography bunting mojego autorstwa. Literkowe flagi na razie ułożyłam, by tworzyły napis: „It’s a good day to learn something new” – To dobry dzień, by nauczyć się czegoś nowego. Czy nie o to właśnie chodzi w chodzeniu do szkoły? By codziennie odkrywać coś nowego?

Mojej radości z faktu posiadania własnej sali nie mąci także brak nowego dużego dywanu/ wykładziny do pracy z dziećmi. Na razie przyniosłam z domu jakieś swoje, których już nie potrzebuję i na razie muszą wystarczyć. Jak zresztą widać na zdjęciu, dzieciom się wszystko podoba, stare czy nowe. Rome wasn’t built in a day, czyż nie? Więc i my możemy trochę poczekać. (Tak przy okazji,  OGŁOSZENIE: „Duży dywan/wykładzinę w dobrym stanie chętnie przygarnę.”).

Remont był bardzo kosztowny – malowanie holu, wymiana drzwi na nowoczesne kosztowała krocie, malowanie trzech sal, o wymianie mebli (kiedyś potrzebne były ławki dla gimnazjalistów, teraz dla siedmiolatków) już nawet nie wspomnę. Kompletnie mi więc nie przeszkadza to, że ławki i krzesła mam de facto skompletowane z nadwyżek z sąsiednich sal, a ponieważ ich nie starczyło pozostawiono kilka najmniejszych starych. Najważniejsze, że połowa z nich jest mała i lekka i da się je łatwo przeorganizowywać. Klasa jest widna (ale z ciemnymi roletami potrzebnymi, gdy się pracuje na tablicy multimedialnej) i duża (mimo 25 miejsc dla uczniów wciąż pozostało dużo miejsca na środku, a to tam przecież, na dywanie, głównie pracujemy – gramy w gry, tańczymy, śpiewamy, itd.) i to jest najważniejsze. Ale i te „stare ławki” są, jak to się mówi „na chodzie”, w ogóle niezniszczone i dobrze się na nich pracuje z kilkorgiem przyjaciół.

Niniejszym dziękuję Radzie Rodziców za sfinansowanie regału, na którym dzieci przechowują teczki z materiałami do angielskiego, mojemu mężowi za jego ekspresowe złożenie, fachowcom od remontu za kawał dobrze wykonanej roboty, a dyrekcji Szkoły Podstawowej nr 67 w Bydgoszczy za całokształt. You’re the best! 

A kto ma ochotę na krótki tour po naszym królestwie to zapraszam do obejrzenia filmu i polubienia go na Facebook’u.