Ponieważ wielkimi krokami zbliża się koniec roku szkolnego, do gorącej aury za oknem dołączyła gorąca atmosfera w szkole: czas podsumowań, powtórek i sprawdzianów. I gorący czas dla nauczycieli: wystawiania ocen, sprawozdawczości, zebrań z rodzicami, rad pedagogicznych…U nas też wczoraj na lekcji, w czasie kiedy dzieci robiły koszyczek piknikowy i zapełniały go wiktuałami, ja sprawdzałam jak dzieci sobie poradziły z opanowaniem materiału z rozdziału 7: słownictwem związanym z jedzeniem, pytaniem Do you like …(apples)? i odpowiadaniem na nie Yes, I do. / No, I don’t. oraz pytaniem What’s your favourite ice-cream? Jak dziecko było chętne do odpowiedzi, to dodawałam jeszcze pytania o ilość, kolor, czy mama albo tata coś lubią itd. No i bardzo mnie to odpytywanie psychicznie podbudowało, bo dzieci naprawdę bardzo ładnie opanowały ostatnio realizowany materiał, a niektóre pamiętają niemal wszystko o czym mówiliśmy od początku roku szkolnego.  

Ponieważ Pani była zajęta czymś innym, a co za tym idzie pańskie oko konia nie utuczyło ;-), wielu uczniów nie skończyło koszyka na czas. Nie szkodzi. 60% dokończyło w domu i dziś pamiętało by go przynieść. Ocenimy jak reszta dzieci doniesie pracę do teczki.

Dzisiaj zaś, skoro solidnie wczoraj powtarzaliśmy na różne sposoby materiał (naklejki, slajdy, karty obrazkowe, piosenki, itd), to sprawdziłam jak dzieci radzą sobie z zadaniami wymagającymi rozumienia ze słuchu (posłuchaj i zaznacz uśmiechniętą lub smutną buźkę przy słyszanym elemencie np. apples), czytaniem krótkiego tekstu (zdania) i jego rozumieniem (kolorowaniem wymienionych elementów na obrazku) oraz rozpoznawaniem słówek na obrazku i ich nazywaniem (wersja pisana objętych sprawdzianem słówek wyświetlana była podczas testu na tablicy, więc problem pisowni odpadł). I tutaj wyniki testu są bardzo dobre, ale już nie tak dobre jak w czasie testu ustnego. Co mnie osobiście cieszy, to fakt, że w każdej klasie zostały mi pojedyncze dzieci, które nie zauważyły jeszcze różnic w wymowie i zapisie (mimo tylu zadań domowych i zadań w klasie, które wymagają czytania i pisania!) i cały czas piszą fonetycznie np. Aj lajk łoter. Błędy się oczywiście zdarzają, bo pisanie w języku angielskim jest trudne i to nie tylko kiedy dzieci samodzielnie próbują pisać pojedyncze słówka, ale nawet wtedy, kiedy przepisują z tablicy, ale najważniejsze, że dzieci mają świadomość różnic między polskim a angielskim, a to już, proszę mi wierzyć, ogromny sukces.

Drugi powód do mojej nauczycielskiej radości to to, że dzieci potrafią przez 10 minut przestrzegać naszych sprawdzianowych reguł: nie gadają, nie zagłuszają nagrania, potrafią cicho, bez przeszkadzania innym poprosić o pomoc, a jak skończą wcześniej potrafią przez 2-3 minuty posiedzieć i poczekać. To wbrew pozorom ogromna trudność dla niektórych z moich uczniów. Tylko w jednej klasie jedno dziecko z uporem odmawia „współpracy” i w czasie sprawdzianu musiałam zająć go czymś innym niż działalnością intelektualną po to, by pozostała dwudziestka mogła spokojnie przez 10 minut napisać sprawdzian. Nie ma dla mnie osobiście nic bardziej frustrującego niż odkrycie, że jestem czasami wobec uporu siedmiolatka kompletnie bezradna; że nie pomaga tłumaczenie, zachęcanie, pokazywanie, że dziecko już jeden (!) przykład zrobiło dobrze, więc może „da radę i resztę”… To nie zawsze skutkuje, niestety. Szkoda.

Po sprawdzianie tradycyjnie trochę pośpiewaliśmy, powymachiwaliśmy dla odprężenia rękoma i nogami, a potem w ramach naszych scrapbookowych wycieczek do UK dowiedzieliśmy się co dzieci w Wielkiej Brytanii jedzą na lunch, i co to u licha jest ten lunch, o którym od kilku tygodni śpiewamy. Oprócz zdjęć w podręczniku (str. 62) pokazałam dzieciom i inne żeby zilustrować typowy brytyjski packed lunch. I tu ogromne zdziwienie, że są to zazwyczaj kanapki, jogurt, plasterki wędliny, owoce, warzywa oraz woda lub niegazowany sok. W związku z plagą otyłości wśród dzieci (i wpływem gastocelebrytów takich jaki Jamie Olivier), od kilku lat Ministerstwa Edukacji (bo są odrębne dla Anglii i Walii oraz dla Szkocji) wyruszyły na prawdziwą wojnę ze śmieciowym jedzeniem w szkołach i nie tylko zabroniły sprzedaży jedzenia bogatego w cukier, sól i tłuszcze w szkolnych sklepikach i vending machines, ale także promują zdrowe jedzenie poprzez docieranie bezpośrednio do rodziców, by przygotowując swoim dzieciom tzw. packed lunch nie wypełniali śniadaniówek czym popadnie – czipsami, batonami, ciastkami i colą. Ostatnie statystki pokazują, że dzieci w UK jedzą trochę lepiej, co wpłynęło nie tylko na ich zdrowie, ale podobno też mają lepsze wyniki w nauce.

Alternatywą dla packed lunch jest ciepły posiłek (school lunch, albo tak jak w tradycyjnej piosence, school dinner) w szkolnej stołówce (school canteen). Tu także pokazałam dzieciom zdjęcia jak wygląda taki typowy talerz, a właściwie taca z czymś na ciepło, deserem (owoc) i napojem.

A na koniec pokazałam dzieciom kilka migawek z piknikującymi w pięknych okolicznościach przyrody Brytyjczykami, którzy kiedy tylko mogą i pogoda pozwala, jedzą lunch czy tea (podwieczorek) na zielonej trawce.

Te refleksje kulturowe miały zachęcić dzieci nie tylko do tego by dowiedziały się czegoś o swoich rówieśnikach mieszkających w innych krajach i szanowały odmienny styl życia, ale także by pomyślały chwilę o tym co jest zdrowe do jedzenia, a co nie. Jako zadanie domowe dzieci wykonują kartkę do Albumu o kulturze, w którym mają zilustrować co zazwyczaj dostają do śniadaniówek (zakładam, że tylko zdrowe rzeczy 😉  ) oraz co chciałyby w niej mieć, gdyby im pozwolić na jakieś istne szaleństwo. Zachęciłam dzieci, by popracowały metodą kolażu i powklejały fragmenty opakowań, etykiety, papierki po cukierkach lub zdjęcia z gazetek reklamowych oraz starannie opisały, to co na pracy umieściły. Jeśli arkusz pracy zgubi się można go pobrać i wydrukować TU–> Scrapbook page 7.