Cztery rozdziały, cztery porcje materiału. Dziś głównie skupiliśmy się na nazwach ubrań i kolorach, ale pojawiło się też i liczenie.  W założeniu to powtórka, ale mam wrażenie, że dla wielu moich uczniów to była chyba bardziej prezentacja i utrwalenie, bo, niestety, gadając z kolegą/koleżanką obok, wertując bezmyślnie podręcznik w poszukiwaniu nie wiadomo czego lub patrząc jak pada śnieg (to akurat wczoraj) za wiele przez te poprzednie tygodnie nie nauczyli się. Samo nie wleci. Pani nie naleje do głowy. Trzeba się osobiście zaangażować, pomyśleć: o co w tym chodzi? czego się nowego uczę? Jak mówi przysłowie: „You can lead a horse to water, but you can’t make it drink.” Przekładając na moją sytuację: można patrzeć i ze sto razy jak Maisy rozbiera się i ubiera na basenie, kolorować fajne ubranka, zakładać, zdejmować, ale bez intelektualnego zaangażowania to wszystko na nic: słowo jumper czy coat nadal będzie nieznane, znaczeniowo puste. „You can lead a human to knowledge, but you can’t make him/her think.”???

Dziś zaczynamy od krótkiej zgadywanki na tablicy: Guess what I am drawing (zgadnij, co rysuję). Rysuję jakąś część garderoby, a gdy dzieci zgadną, to koloruję ją i pytam o kolor, tak więc ponownie konstruujemy wypowiedzi typu: yellow socks, a green T-shirt. Po dwóch, trzech przykładach (dopiero wtedy dzieci załapują, że wykrzykiwanie po polsku nie działa, oraz, surprise, surprise, pytam o odpowiedź tylko tych, którzy sie zgłaszają, oddaję pałeczkę (=kredę) temu dziecku, które zgadło. Jest zatem i nagroda za przestrzeganie reguł oraz za znajomość materiału. To ćwiczenie to także taki ukłon w stronę zainteresowań moich uczniów – oni po prostu szaleją na punkcie pisania po tablicy, podczas gdy ja wcale niekoniecznie. A ponieważ uwielbiają także rywalizację na następnej lekcji pobawimy się w zgadywanie drużynowe.

Potem Maisy ponownie udaje się na basen, ale tym razem oglądamy nieme kino: dzieci na tablicy multimedialnej widzą filmik z książką, którą ja im dotychczas czytałam i mają za zadanie (po krótkiej, chóralnej, powtórce elementów garderoby Maisy – na zdjęciach elementy takie same jakie mają na ławkach, z karty pracy) „czytać” książkę czyli podkładać dźwięk do filmu.

Następnie zrobiliśmy drużynowy (girls vs. boys) turniej karaoke na odśpiewanie Clothes song. Po dziesięciokrotnym odśpiewaniu wszystkie dziewczynki w 1b i 1a znają słowa i potrafią samodzielnie zaśpiewać, chłopcy pół na pół; a w 1c póki co śpiewam ja, Zuzia i Oliwier, więc musimy jeszcze popracować. Nadmieniam, że w czasie śpiewania na tablicy wyświetlany jest slajd, który stanowi obrazkowy tekst piosenki, wystarczy więc tylko znać słówka. Come on, boys. Put on your hat! Put on your jumper! Put on your trousers and don’t forget your coat! Na szczęście refren (jump, jump, jump up and down) potrafią śpiewać wszyscy. I skaczą w górę i w dół bardzo chętnie. Staroświecka idea przerwy śródlekcyjnej znowu wdrożona 😉

Na koniec zadanie z podręcznika (Treetops 1 str. 30), zrobione trochę na opak. Ponieważ zauważyłam, że wielu z moich uczniów nie wykonuje ćwiczeń „robionych razem” tylko biernie czeka, aż część klasy zrobi a ja podam „klucz” na tablicy postanowiłam, że dziś na tablicy klucz się nie pojawi. Dzieci musiały przygotować sobie naklejki (odkleić je z karty w środku książki i przykleić tymczasowo do ławki żeby były pod ręką), poradzić sobie z frustracją (uprzedziłam lojalnie, że narrator będzie mówił szybko, ale posłuchamy co najmniej dwa razy bez zatrzymywania się), a dopiero na koniec oni mi powiedzą jak prawidłowo przykleić naklejki z ubraniami. Jak mi mówili to ja dorysowywałam na sznurku suszące się części garderoby Bud’a  i Holly. Niby wszystko OK. W tym miejscu cała klasa zgodziła się, że to jest prawidłowa wersja, nakleili tak jak słyszeli na nagraniu.

Ale potem pokazałam im slajd, na którym naklejki były poprzyklejane w złej kolejności (czyli niezgodnie z nagraniem, ale, o czym dzieci nie wiedzą, zgodnie z kluczem w książce nauczyciela) i poprosiłam, żeby mi powiedzieli co się nie zgadza. I co się stało?! W milisekundę po wyświetleniu slajdu kilkoro uczniów zaczęło pracowicie odklejać swoje naklejki, żeby były tak jak „Pani zrobiła na tablicy” głusi na moje pytania: „Is number 1 trousers?,” głusi na odpowiedzi części klasy „Nooooo. It’s a jumper” Ot, potęga tablicy i tego co na niej się widzi. Jak to zmienić? Jak sprawić żeby dzieci nie robiły ćwiczeń bezmyślnie? A gdy zrobią dobrze, żeby trzymały się swojej wersji, a nie zmieniały, bo np. kolega z ławki albo pani ma inaczej?

Zadania domowe są dwa: 1. to pokolorowanie i napisanie po śladzie 14 słówek ze słowniczka obrazkowego na końcu podręcznika (str. 73-74, ubrania i kolory zaznaczone kolorowymi kwadratami na obrazku poniżej) oraz 2. strona HOMEWORK z zeszytu ćwiczeń (str. 53).