Dziś poprzestawiałam ławki tak, by pod ścianami było dużo miejsca i by pod grupy ławek można było wchodzić jak do schowka, zawiesiłam duże obrazki przedstawiające pomieszczenia w domu – living room – salon/ duży pokój, kitchen – kuchnia, bedroom – sypialnia, bathroom – łazienka, garden – ogród, i „oprowadzałam” gości po swoim domu.

Chodząc od pokoju do pokoju „robiliśmy” rzeczy, które zazwyczaj tam się robi: zmienialiśmy kanały pilotem i oglądaliśmy telewizję,  myliśmy naczynia, jedliśmy, spaliśmy, grabiliśmy liście, braliśmy prysznic i myliśmy ręce. Taka mała pantomima. No i wprowadzenie kluczowego zdania „We’re in the kitchen” (Jesteśmy w kuchni) oraz pytań „Where am I?” (Gdzie jestem?) „Where are we?” (Gdzie jesteśmy?). W piosence, której się dziś uczyliśmy (House song) pojawia się sformułowanie hide and seek czyli szukać się, bawić się w chowanego, ale zanim doszliśmy do piosenki pomysł była taki żeby „chować się” w różnych miejscach naszego domu czyli pod ławkami oznaczonymi obrazkami pomieszczeń. Miałam liczyć do 5, mówić ready or not I’m coming i szukać. Wszystko po to by mówić:  Julka, I can see you. You’re in the kitchen. Oskar’s in the garden. Potem kolejna runda. Potem szukającym miał być jeden z uczniów.

Nic z tego. Już na etapie zwiedzania domu 1c tak się rozhulała, że istniała obawa, że zaczną mi chodzić po ścianach i ich stamtąd nie pozbieram. Kilkakrotne przywoływanie grupy do porządku bynajmniej nie działa jak balsam na żadne gardło po chorobie.  A zatem po zwiedzaniu przeszłam do zwyczajnych „stacjonarnych” ćwiczeń, w tej i pozostałych klasach. Smuta wielka… Może za rok.

Po wprowadzeniu nazw pomieszczeń pokazałam dzieciom na slajdach w jak różnych domach mieszkają ludzie od tippi i igloo po drapacze chmur, poprosiłam by na zdjęciu pokazali mi w jakim domu mieszkają. A potem pokazałam na obrazku z poprzedniej lekcji (zima), że Bud i Holly mieszkają w domku zrobionym w środku drzewa. Skonstruowałam go w wersji makro tablicy ich domu, najpierw z zewnątrz, a potem wewnątrz. Pokazywaliśmy na pomieszczenia i nazywaliśmy je.

Potem wprowadziłam nazwy pozostałych członków rodziny Bud’a i Holly: mamę – mum, tatę – dad, dziadka – grandpa, i babcię – grandma. Patrząc na ilustrację w książce mówiliśmy kto gdzie jest. Bud jest łazience, tata w kuchni, dziadek w salonie, Holly w sypialni. Pytania Who’s in the bathroom? Can you see? i odpowiedź Bud’s in the bathroom. Now find me (teraz znajdź mnie) składają się na słowa zwrotki piosenki, więc bardzo łatwo, wskazując palcem na odpowiednie miejsca na obrazku można nauczyć się jej śpiewać. Ma też bardzo żywą melodię, która się bardzo dzieciom podoba. Piosenkę House song śpiewa mama Bud’a i Holly, która ukryła się poza domem, w ogrodzie, więc trudno było ją znaleźć 😉

Potem przy pomocy pacynek i makiety domu Bud’a i Holly na tablicy szukaliśmy gdzie kto się schował. Czasami nicponie (ach ten dziadek!) chowali się za obrazki i trudno było ich znaleźć.

No i trzeba było znaleźć czas by odpowiedzieć na pytania dzieci w stylu: „Czemu oni kąpią się w kubku?” „Bo są malutkimi elfami i mieszkają w lesie. A tam nie ma sklepów, w których można znaleźć wannę albo łóżko, więc je budują z rzeczy, które ludzie zostawiają w lesie: kapsli, szpulek, guzików itd.”

Jeszcze tylko zadanie w zeszycie ćwiczeń (str. 19 ) i 45 minut minęło jak z bicza trzasnął. See you tomorrow!

PS. Zadanie domowe, które należało przynieść na dzisiejszą lekcję to wycięty i ozdobiony płatek śniegu. Ciekawostka: ilu uczniów oddało pracę? 1a – 8; 1b – 15, 1c – 8 uczniów. Cóż…
Wszyscy chcemy żeby dzieci wyznawały wartości, które sami uważamy za ważne – obowiązkowość, sumienność, poważne podejście do pracy – to zapewne kilka z nich. A nasze dzieci, nie za rok, pięć czy dziesięć, ale właśnie TERAZ się ich uczą. „Wychowanie do wartości” tak to się chyba nazywa w Podstawie programowej.
Tym bardziej się cieszę z tych, które wiszą na naszej ścianie. Ktoś sobie zadał trud, żeby zapamiętać (co jest zadane), sprawdzić (jeśli się zapomniało), znaleźć (gdzie ja wsadziłem tę kartkę), podjąć decyzję (jak przylepić, jak ozdobić?), pamiętać (spakować, oddać). Brawo!