Po tak intensywnej powtórce jaką zrobiliśmy w tym tygodniu w drugich klasach żaden sprawdzian nie był nam straszny. Piece of cake!

Powtórka jak zwykle miała dwojaki cel: zebrać, powtórzyć i utrwalić materiał gramatyczny i leksykalny oraz przygotować dzieci do zadań, które będą wykonywać na teście. Jeśli zatem na teście wymagamy, na przykład, żeby dzieci spojrzały na obrazek i podpisały rzeczy na nim umieszczone to musimy znacznie wcześniej dzieciom uświadomić co to konkretnie oznacza. Wyobraźmy sobie, że w ramach przygotowania do testu nauczyciel tłumaczy „co należy zrobić” w ten oto sposób:

Kochani, zobaczcie. Polecenie: „Write. Napisz”. Mamy tu rysunek pokoju. Widzimy na nim narysowane różne meble. O tu, tu, tu, tu… (nauczyciel pokazuje palcem na rysunek wielkości 5x10cm). A na tych meblach jak widzicie cyferki od 1 do 4. (wskazuje palcem cyferki wydrukowane czcionką 12pt). Na marginesie też są cyferki od 1 do 4 i przy tych cyferkach macie napisać nazwy tych rzeczy, które są na obrazku. Te nazwy, zobaczcie są u góry, nad obrazkiem. Wystarczy tylko przeczytać i dopasować. To znaczy przepisać. Proste, prawda? Wszyscy wiemy co robić, prawda? OK, no to zabieramy się do pracy.

Hmmm… Nie wiem jak  w innych klasach, w innych szkołach, ale u mnie do niewielu uczniów takie „tłumaczenie” trafia. Głowami niby kiwają wszyscy, ale ja wiem że połowa z dzieci po drugim zdaniu przestaje rozumieć „o co biega” i przestaje słuchać. Inni giną pod lawiną słów i gestów – obrazki, cyferki, sypalnia, meble, tu pukamy, tam wskazujemy… „Psze pani, ale ja nie rozumiem.” „Ale ja nie wiem co trzeba zrobić.” Bo przelać z mojej głowy do innej głowy, która być może pierwszy raz w życiu styka się z takim zadaniem, wcale nie jest tak łatwo. Lepiej już zamiast wyjaśniać pozwolić dzieciom samym odkryć i doświadczyć podobnych zadań znacznie wcześniej niż dopiero na sprawdzianie.

Ja to zaczynam robić już na pierwszej lekcji w danym rozdziale. Zazwyczaj poznawaniu nowych słówek towarzyszy obrazek z ponumerowanymi nowymi obiektami. To wtedy na marginesie tablicy multimedialnej umieszczam analogiczne cyferki i dzieci „podpisują” obrazki przesuwając karty wyrazowe.

Na kolejnej lekcji kilkoro z nich podpisze odręcznym pismem karty obrazkowe na tablicy. A z kolei na lekcji kończącej rozdział najpierw umieścimy (zgodnie z poleceniem do zadania 2 na str. 43) żetony na obrazku (ja to samo zrobię na tablicy multimedialnej), a potem na jej marginesie umieszczę drugi komplet żetonów oraz zestaw kart wyrazowych i „podpiszemy” obiekty na obrazku. Oczywiście poniższe zadanie posłuży nam do powtórzenia kluczowych w tym rozdziale struktur gramatycznych – przyimków in, on, under.

W dniu kiedy mam zaplanowaną kontrolę postępów moich uczniów w nauce (i moje, w nauczaniu) robię kolejną skróconą powtórkę-rozgrzewkę. Od ogółu do szczegółu i z powrotem – taką przebywamy drogę. Elementy leksykalne najpierw są pokazane jako część większej całości (obrazek sypalni), a potem są brane pod lupę (powiększone) i nazywane z osobna (zob. zdjęcie poniżej po lewej). Potem znowu wracamy do obrazka przedstawiającego sypialnię (zdj. po prawej na dole), zauważamy, że kilka z jej elementów jest oznaczone (cyferki 1-3) i jedno z dzieci podpisuje oznaczone elementy wybierając odpowiednie słowa z listy, dokładnie tak jak to już kiedyć robiliśmy.

„Rozkodowanie” obrazka na teście obejmuje właśnie proces „brania pod lupę”, analizowania osobnych elementów, które są składową większej całości, a największy sukces w tego typu zadaniach odnoszą uczniowie, którzy
1) preferują modalność wzrokową (visual learning style) w uczeniu się,
2) mają stosunkowo wysoki iloraz inteligencji wizualno-przestrzennej (visual-spatial intelligence wg. Teorii Inteligencji Wielorakich H. Gardner’a) oraz
3) charakteryzują się tzw. „niezależnością od pola” (field independence) – łatwością w różnicowaniu (wyodrębnianiu, spostrzeganiu) detali na tle otaczającego ich „pola” (tła, kontekstu itp).

Tak jak z innymi cechami indywidulanymi i powyższe nie są nam dane w równym stopniu, a zatem nie wszyscy równie łatwo radzimy sobie z tego typu zadaniami. Zainteresowanych tematem odsyłam do Embedded Figures Test Hermana Witkina – dla jednych to „bułka z masłem”, inni żadnych ukrytych figur ni w ząb nie widzą.

Oprócz zrozumienia co należy w zadaniu zrobić, powodzenie dzieci na teście zależy także od tego (o czym pewnie niektórzy nauczyciele nie zdają sobie sprawy) jak grafik pracujący nad materiałami kursowymi opracował dany obrazek. Jeśli jest on w miarę prosty, tak jak u mnie na „treningowym” slajdzie (powyżej, po prawej) i przedstawia uporządkowaną sypialnię, to dzieci mają większą szansę go rozkodować, tj. zauważyć elementy i przyporządkowane im cyfry, dopasować obrazy do wyrazów i przetransferować wyrazy na margines obok obrazka. Jeśli jednak obrazek jest nieczytelny, wiele z dzieci „polegnie”, to znaczy poda inną odpowiedź niż ta przewidziana przez autora klucza do testu – napisze przy obiekcie oznaczonym cyfrą 6 a skateboard (deskorolka), a nie a rug (dywan). I nie ma tu za bardzo znaczenia, że takiego wyrazu nie ma na liście umieszczonej na obrazku. Dzieci jeśli wyraz ten pamiętają to go użyją.

Fakt, że obrazki zazwyczaj są małe i niewyraźne (bo np. ksero szwankuje) także dzieciom sprawy nie ułatwia. Jeśli zatem korzystamy z przygotowanych przez wydawnictwa testów to przyglądajmy się im krytycznie i zmieniajmy, nie tylko pod kątem językowym, ale także np. graficznym. Ja w tym roku opracowałam wersję C testu (dla dzieci wolnopiszących) oraz przeformatowałam arkusz, tak by obrazki były większe. W przyszłym roku obrazki zmienię zupełnie, bo te mi nie odpowiadają z wyżej opisanych względów.

A ponieważ powtórka jest intensywna i angażująca intelektualnie, to pod koniec lekcji dajemy głowom odpocząć i angażujemy bardziej rączki. Tadam! Wraz z poleceniami na tablicy pojawiają się kolejne fazy budowania Piramidowej Sypialni (Pyramid Bedroom) no i pytanie, które dręczy moje maluchy: „Skąd Pani ma tyle tych obrazków?!” Magic, as always 😀. Jak widać na zdjęciu, w tym roku zostawiłam dzieciom wybór czy chcą piramidę wykonać według szablonu dostępnego w ich zeszycie ćwiczeń (str. 79,) czy chcą zrobić piramidę dokładnie taką, jakiej zdjęcie jest w ich podręczniku (Young Treetops 2, str. 49), a do którego szablon był dostępny w materiałach nauczycielskich do poprzedniej edycji Treetops‚a. Ot, znowu taki mały bałaganik, o który nietrudno, wtedy gdy jedna ekipa dostosowuje podręcznik do „wieloletniości”, a inna pracuje nad zeszytem ćwiczeń.

A co po sprawdzianie?  E-wystawa naszych listów My bedroom (rodzice już mogli obejrzeć TU) oraz pożegnanie z piosenką Messy bedroom – tym razem w wersji hard core, bo karaoke zilustrowałam zdjęciami straszliwie zabałaganionych pokojów nastolatków. Piosenka prowokuje dzieci do tańca, a zatem po stir (zamieszaniu) u mnie jest zawsze settle (uspokojenie). Tym razem jest to zabawa w detektywów – szukamy  zagubionych przedmiotów w pokoju.

Bye, bye Unit 5. „A co będzie na następnej lekcji?” „Pójdziemy na plac zabaw.” ” Hurra!” (a po chwili): „Ale, tak na-pra-wdę???” Naprawdę. Promise.